crypte

1. Ook, soms: crypt, krocht; zeldzaam: onderkerk. Een crypte is een ondergrondse kapel, grafruimte of ruimte waar relikwieën van vereerde personen worden bewaard. Vaak zijn in de crypte het graf of de relikwieën van de stichter van de kerk te vinden. De crypte werd ook gebouwd ter nagedachtenis aan een heilige of martelaar (synoniemen hiervoor zijn resp. memoria en martyrium).

In de loop der tijd is de crypte uitgebreid met een omgang, zodat de pelgrims gemakkelijker in grote aantallen langs de kist van de overledene of de relikwieën kunnen lopen. Grotere crypten hebben zuilen die de ruimte erboven ondersteunen.

De crypte bevindt zich bij kerken meestal onder het koor (de ruimte met het altaar); het koor is mede daardoor verhoogd ten opzichte van de hoofdruimte en is vanuit die hoofdruimte (het schip, de middenbeuk) toegankelijk via één of meer trappen.


mogelijke locatie van de crypte (glossary of medieval art and architecture):


crypte, grafkamer van st. servaas, maastricht (klik op de afbeelding voor groter; 
kerkgebouwen in limburg
):


crypte, kathedraal van bayeux, frankrijk:


crypte voor de mummie van de farao, de muren beelden de reis uit naar het dodenrijk, egypte:


De term crypte is via het Latijn afkomstig van het Griekse krupte (verborgen plaats), afgeleid van het bijvoeglijk naamwoord kruptos (geheim, verborgen; denk aan het woord cryptisch); bron Etymologiebank.

Verg. columbarium, cromlech, dolmen, hunebed, mastaba, tumulus, megaliet, mausoleum, columbarium, sarcofaag, stèle, zerk, werfkelder (ook een specifieke ondergrondse ruimte) en wellicht raatakkers (celtic fields, zwervende erven) en terp.

Eng. crypt


2. Ook: crypta. In de Romeinse oudheid is een crypte een lange smalle gang op de begane grond die door kleine vensters werd verlicht.