|
|
|
|
Ook:
injectie-anker; soms: lijmanker. Een chemisch anker is een anker
of plug gevormd door een chemische reactie van geïnjecteerde stoffen (verharder
en hars). Na
uitharden van het chemische anker ontstaat een sterke verbinding met de omgeving
(metaal, steen, beton e.d.).
Als het anker nog plastisch is, wordt de plug, bout of draadeind ingebracht. Het
anker moet volledig uitgehard zijn als het belast wordt. Een chemische verankering
wordt toegepast als zeer grote trek- of schuifkrachten moeten worden opgenomen,
dus bijvoorbeeld bij het bevestigen van zware objecten maar ook soms om
bouwelementen aan elkaar te bevestigen (bijvoorbeeld een muurplaat
aan een vloer van cellenbeton).
Chemische ankers kunnen zowel bij massieve als holle muren worden toegepast.
Ook montage van verschillende vlakken met behulp van zeer sterke
tweecomponentenkit wordt een chemisch anker genoemd. Bij deze toepassing kan
meestal sneller belast worden.
Oorspronkelijk is een chemisch anker een glazen
buisje (ampul, patroon) dat uit twee delen bestond met verschillende chemische
stoffen. Door de ampul in een boorgat te plaatsen en er een bout in te slaan
werd de ampul gebroken en reageren de stoffen met elkaar waardoor een sterke
verbinding met de omgeving ontstaat. Tegenwoordig wordt vaak gebruik gemaakt van
injectiepistolen met tweecomponenten-kitten.
Opmerking:
- bij een normale plug, een mechanisch anker, vindt verankering plaats
door mechanische hechting (de weerstand van de plug met het materiaal waarin
plug en schroef/bout zich bevinden).
Naar Documentatie
chemisch anker in de vorm van een ampul (fischer anker, isero ijzerwaren):  |
chemisch anker met een injectiepistool:  |
 |
youtube-filmpje over chemische ankers (jeroen levens; soudal):  |
chemisch anker of injectieanker (hier in een meer of minder holle wand; livios)  |
toegepast injectieanker in een hol bouwblok (müpro):  |
Documentatie
-
Brochure
chemisch anker (van Soudal)
Zie ook bijvoorbeeld Chemical
Anchors.
Eng. chemical anchor, resin anchor