thermoharder

Een thermoharder is een kunststof die hard wordt bij verhitting en daarna hard blijft. In tegenstelling met een thermoplast kan een thermoharder niet meer van vorm veranderen (anders dan te ontleden, een soort verkolen zou je kunnen zeggen): het eindproduct kan dus maar éénmaal gevormd worden en de uiteindelijke eigenschappen mee te geven. 

Thermoharders worden minder gebruikt dan thermoplasten omdat ze (bijna) niet met spuitgieten zijn te verwerken en slecht recyclebaar zijn. Thermohardende kunststoffen zijn normaal een stuk brosser dan thermoplastische kunststoffen. Thermoharders zijn altijd harde plastics. Ze zijn moeilijk te krassen en je kunt er moeilijk een stukje afsnijden.

Een thermoharder is een materiaal dat verkregen wordt door het samenvoegen van monomeren, die verhit boven een bepaalde temperatuur, een vernet polymeer vormen dat niet langer van vorm kan veranderen. Dit netwerk van monomeren is door verhitting via atoombindingen met elkaar verbonden. De bindingen tussen de atomen zijn sterk omdat ze covalent zijn, d.w.z. de atomen hebben één of meer elektronenpaar gemeenschappelijk. Tijdens het productieproces kunnen ze daarom maar één keer "gegoten" worden, waarna het plastic niet meer vervormbaar is. 

Een voorbeeld van een thermoharder is bakeliet, de eerste kunststof die gefabriceerd werd; het is een hars op basis van fenol en formaldehyde (PF). Andere voorbeelden zijn alkydharsen, epoxyharsen (EP; grote sterkte, hardheid en hechtvermogen), polyurethaan (PUR), melamineformaldehyde  (MF), onverzadigde polyesters (UP en GUP; "glasdraden", weefsels kitten aan elkaar, hoge sterkte).

thermoharder met (vaste) bindingen:

thermoharder bakeliet, philips microfoon (philips museum eindhoven):

Met dank aan o.m. Radboud Universiteit en Philips museum Eindhoven.

Zie ook identificatie kunststoffen.

Eng. thermohardend is thermosetting